اینکه اولش. با امام رضا بود،کنج گوهر شاد وارامش قدس و شب اول محرم.
اخرشم شد خییییس و سرماخورده،زیر بارون وامام رضا قربون کبوترات.
اینکه این. بین چی بود روکه خودتون بیشتر از من میدونید.
این بین برای من حسین بود و حسین وحسین.
اون شبایی که باتک تک سلولام صداش کردم،التماسش کردم که: عزیییییزم حسییییین.
یا مثلا شب نهم ،روبرو ضریح عمو عباس بلندبلند باهاش حرف زدمو گریه کردم وخیلی خواستم.
یاشام غریبان که روبرو ایوون نجف ارووم فقط نگاه کردم.
یابعدش. وقتی تو روضه ی سه سالش سوختم وبلنددددد گفتم که دستمو ول نکنی یه وقت.
بعد ترش اربعین.
دوباره امام رضا بود گفت ندیده بودمت تنهایی .
پرچمشو فرستاده بود بگه حواسم بهت هستاا.
اینکه حالا بعد دوماه حنانه میگه خدایا مرگ الکی نیستا منم اشک توچشام جمع میشه که من فقط میخوام دوباره براش ظرف بشورم.
اینکه حالا فقط میخوام یه امضا کنید و بنویسید همین اخر کارکه سال دیگه هم باشیم براش بیشتر ازامسال
محبوب من! میشه امضا کنید؟؟؟ محبوب من!
میشه؟؟؟
خودمم میدونم لباس نوشتن زیادی به تنم زارمیزنه.
کاش دوباره اندازم شه.
اینکه نتونم بنویسم یا اینکه اینقدر بد بنویسم که حتی روم نشه بخونمش برا کسی یکی از برگترین عذاب هاس برام .
نوشتن همیشه پناهم بوده. همیشه بهم راه داده که حرفامو بزنم.
دعا کن اندازم شه لباس نوشتن دوباره.
چون شمع سحرگاه مرا کشته خود کن
حیف است که گریان تو سر داشته باشد.
تو که به کنار؛منی هم که اوایل پیف پیف میکردم و الان حتی دلم تنگ میشود هم به کنار حتی مریم که یارو به دلش ننشسته به کنار،فاطمه زهرا هم با ان ابهتش به کنار؛خاآاااهر یزدانیم میره تو فکر تو اتوبوووس!بهش میگم ناراحتی؟میگه نه تو فکرم.منم یهو همینجوری میپرونم که فمر نکن یا خودش میاد یا نامه ش یا خبرش.میگه خودش بیاد دیگه اهههههه؛!
آره؛حتتتتتی خواهر یزدانی.حتی!
و اسکار خنگ ترین نسل و میدن به ما که انقدر برا ادمایی که تو زندگیمون نیستن پر پر میزنیم:\\
محض اطلاع؛همین:)
دوباره اینجا مختصاتت درس ایکس روی ایگرگ کناری من است.دوباره این حجم خیلی خیلی زیاد لطف و لوتی گری ارباب و حجم خیلی زیاد پررو گری خودم باعث شده شرمنده ترین زائر باشم در راهش.
چقدرررر مهربانی؟ چقدرررر لطف؟ چرا شما اینقدررر همه چیز را بر وفق مراد میکنید، لوس میشویم خب ارباب ، لوس حسین.
من امروز با افتخاااار اعلام‌میکنم من لوووس ترین دختر جهانم لوس ترین و‌ناز پرورده ترین دختر جهان ، و من را اربابم و علمدارش و بابا مهدی جانم و قبل از همه اینها خدا جانم لوس نموده اند.
افتاد؟؟؟
دعاگوی همه ی هیچ خواننده ی کنجمان هستیم .
از من به همه شما وصیت ، وصیت هم نه خواهش التماس ، اصلا دعوا ، مدیونید اگر حتی یککک لحظه نا امید شوید از لطف این خاندان و خدایمان، مدیونید .
دیشب نوشتم : یعنی امام حسینم اره.
دیدم‌نهههه
همه دنیا اره ولی امام‌حسین نه
پرچمت بالاست
خدا جان!
من که التماست کردم.
خداجان !
شما که خدایی.
خداجان!
شما که عزیز دلی .
خدا جان!
ارحم لمن لا یملک الا الدعا
و سلاحه البکا.
حنانه من قطعا نمیتونم کسی رو که بدون مامانش میره دلداری بدم .
اما طبق همون قاعده ی جام‌بلا و تقرب ،شاید میخوان بیشتر روضه‌ها رو‌بهت بچشونن .
درباره این سایت