اینکه اولش. با امام رضا بود،کنج گوهر شاد وارامش قدس و شب اول محرم.
اخرشم شد خییییس و سرماخورده،زیر بارون وامام رضا قربون کبوترات.
اینکه این. بین چی بود روکه خودتون بیشتر از من میدونید.
این بین برای من حسین بود و حسین وحسین.
اون شبایی که باتک تک سلولام صداش کردم،التماسش کردم که: عزیییییزم حسییییین.
یا مثلا شب نهم ،روبرو ضریح عمو عباس بلندبلند باهاش حرف زدمو گریه کردم وخیلی خواستم.
یاشام غریبان که روبرو ایوون نجف ارووم فقط نگاه کردم.
یابعدش. وقتی تو روضه ی سه سالش سوختم وبلنددددد گفتم که دستمو ول نکنی یه وقت.
بعد ترش اربعین.
دوباره امام رضا بود گفت ندیده بودمت تنهایی .
پرچمشو فرستاده بود بگه حواسم بهت هستاا.
اینکه حالا بعد دوماه حنانه میگه خدایا مرگ الکی نیستا منم اشک توچشام جمع میشه که من فقط میخوام دوباره براش ظرف بشورم.
اینکه حالا فقط میخوام یه امضا کنید و بنویسید همین اخر کارکه سال دیگه هم باشیم براش بیشتر ازامسال
محبوب من! میشه امضا کنید؟؟؟ محبوب من!
میشه؟؟؟
خودمم میدونم لباس نوشتن زیادی به تنم زارمیزنه.
کاش دوباره اندازم شه.
اینکه نتونم بنویسم یا اینکه اینقدر بد بنویسم که حتی روم نشه بخونمش برا کسی یکی از برگترین عذاب هاس برام .
نوشتن همیشه پناهم بوده. همیشه بهم راه داده که حرفامو بزنم.
دعا کن اندازم شه لباس نوشتن دوباره.
چون شمع سحرگاه مرا کشته خود کن
حیف است که گریان تو سر داشته باشد.
حیف است که گریان تو سر داشته باشد...
و ,تو ,من ,نوشتن ,بیشتر ,بود ,تو سر ,که گریان ,است که ,محبوب من ,سر داشته
درباره این سایت